Υλικά
- Αμπελόφυλλα 400 γρ
- Ρύζι 1 ποτήρι καρολίνα (μουσκεμένο και στραγγισμένο από πριν)
- Ελαιόλαδο 1 ποτήρι + 1/2 για το ψήσιμο
- Νερό 2 ποτήρια περίπου
- Κρεμμύδια 5 μεγάλα πολτοποιημένα και στραγγισμένα
- Άνιθος 1/2 ποτήρι νερού ψιλοκομμένο
- Φρέσκος δυόσμος 1 κουταλιά της σούπας κοφτή
- Αλάτι - πιπέρι
- Ζάχαρη 1 κουταλάκι του γλυκού
- Χυμός λεμονιού 1 1/2 λεμόνι
Οδηγίες
Πλένουμε τα αμπελόφυλλα κόβουμε τα κοτσάνια τους και τα ζεματάμε στο νερό με λίγο λάδι περίπου 5 λεπτά και από τις δυο πλευρές (δηλαδή τα γυρνάμε να ζεματιστούν από την πάνω και από την κάτω μεριά). Τα βάζουμε σε τρυπητή τα ξεβγάζουμε λίγο και τα χωρίζουμε ένα ένα, τα στρώνουμε για να είναι έτοιμα να τα τυλίξουμε. Ετοιμάζουμε την γέμιση ως εξής. Σε ένα μπολ βάζουμε όλα τα υλικά ( εκτός από το νερό και το 1/2 ποτήρι λάδι) τα ανακατεύουμε καλά . Τυλίγουμε τα ντολμαδάκια και στην κατσαρόλα στον πάτο βάζουμε φύλλα που περισσέψανε, μια στρώση και τοποθετούμε τα ντολμαδάκια σε κάθετη θέση κοντά το ένα στο άλλο για να μην ανοίξουν. Βάζουμε το νερό, το 1/2 ποτήρι λάδι τα σκεπάζουμε με πιάτο και τα ψήνουμε σε σιγανή φωτιά. Δοκιμάζουμε να έχει ψηθεί το ρύζι και να τραβήξει τα υγρά. Δεν τα βγάζουμε αμέσως, τα αφήνουμε να κρυώσουν καλά . Τα σερβίρουμε σε πιατέλα με φέτες λεμονιού.
Γιαγιά Σμαρώ
“Άσε με γιαγιά να πάω μόνος μου από δω και πέρα” της έλεγα κάθε φορά που με πήγαινε στο σχολείο στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. “Θα έρθει η στιγμή που θα πηγαίνεις και μόνος σου, κάνε υπομονή” μου απαντούσε και καμιά φορά με άφηνε να πάω μόνος μου τα τελευταία 50-100 μέτρα. Σαν τελείωνα με τα μαθήματα ήξερα πως κατεβαίνοντας και τα τελευταία σκαλοπάτια, θα δω την γιαγιά να περιμένει έξω από την μεγάλη καγκελόπορτα του σχολείου να επιστρέψουμε στο σπίτι. Βλέπετε οι γονείς μου εργάζονταν και οι δυο ,οπότε η γιαγιά είχε γίνει από νωρίς η δεύτερη μάνα της καρδιάς μου. Πλησιάζοντας προς το σπίτι και από την είσοδο κιόλας της πολυκατοικίας σου έρχονταν αρώματα από τις δημιουργίες της γιαγιάς στην κουζίνα , η οποία κάθε μεσημέρι τρέλαινε την γειτονιά με αυτές τις μυρωδιές των φαγητών της. Η γιαγιά Σμαρώ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το 1970 ήρθε με τον παππού (Δημήτρη) στην Αθήνα. Ήταν μια πολύ δυναμική γυναίκα γεμάτη ζωή και πάντα με διάθεση να τους περιποιείται όλους ,ιδίως με τις μαγειρικές της ικανότητες για τις οποίες όλοι είχαν να λένε τα καλύτερα. Δεν ήταν άνθρωπος των γκουρμέ πιάτων ,ούτε της δοσολογίας. Έβαζε πάντα όλα τα υλικά με το μάτι. Κάτι το οποίο ποτέ δεν κατάλαβα πως κατάφερνε αλλά ήταν πάντα όλα γνώριμα και νοστιμότατα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πλούσια γεύματα της ,με ένα τραπέζι γεμάτο πολίτικους μεζέδες, συμπεριλαμβανομένων και των παραπάνω ντολμάδων τα οποία και θεωρώ την μεγαλύτερη κληρονομιά που μας άφησε, μετά τα μαθήματα ήθους που πήραμε από εκείνη…
Σ’αγαπάμε .. μας λείπεις
